Persoonlijke crisis
Wat voor mens wilde je worden toen je jonger was? Het gaat niet alleen om wat je bereikt hebt of welke eigenschappen je hebt ontwikkeld. Graaf dieper in jezelf, naar jouw innerlijke principes en vergeten dromen. Stel je voor dat je jezelf bekijkt door de ogen van je jongere ik, van 10, 15 of 20 jaar geleden. Ben je geworden wat je wilde zijn?
Vorig jaar begon er een grote levenscrisis voor mij. Ik was mijn wil tot leven kwijtgeraakt. Ik wilde alles achterlaten: mijn spullen verkopen, mijn verplichtingen afronden en mijn ogen voor altijd sluiten. Maar zelfs voor euthanasie had ik niet genoeg geld gespaard. Bovendien moest ik volgens mijn plan naar vier landen reizen om afscheid te nemen van alles en iedereen.
Na twee maanden vond ik eindelijk de moed om het met mijn psycholoog te bespreken. Mijn vriendin en vrienden zouden zich veel te veel zorgen maken, en dat wilde ik hen besparen, zolang ik de laatste stappen van mijn plan nog niet had bereikt.
Ik wilde geen overreding of medelijden van mijn psycholoog, maar het leek me logisch om met hem te beginnen. Ik ben al vijf jaar in therapie, en ik weet dat mijn psycholoog altijd met zorg en precisie spreekt. Daarom was hij de eerste persoon bij wie ik terechtkon.
Hij deed het precies zoals ik had gehoopt: zonder medelijden of overreding. Hij heeft naar me geluisterd en mijn situatie een ‘crisis’ genoemd.
Welke crisis in godsnaam? Ik had toch al besloten dat ik ermee klaar was!
Na twee weken besloot ik dat het tijd was om deze beslissing met M. te bespreken. Ze deelde haar verdriet en zorgen met me, maar op de een of andere manier eindigden we met een gesprek over graven en begrafenissen.
Ik ging door met mijn leven en werkte de dingen uit die in het plan stonden, bijna op de automatische piloot. Wat ik zou doen als mijn lijst leeg was, wist ik niet. Ik had er geen idee van. En eerlijk gezegd, het kon me niet zoveel schelen. Ik had me er min of meer bij neergelegd dat het gewoon een crisis was. Maar of ik eruit zou komen, of het überhaupt zou overleven, wist ik echt niet.
Twee dagen geleden drong het tot me door dat ik mezelf haatte. Oké, niet wie ik nu ben, maar de ‘jonge’ ik van toen ik 18 was. Nu ben ik oprecht tevreden met mijn werk, mijn huis, mijn integratie en mijn vrienden. Ik heb er niet veel, maar genoeg om me gelukkig te voelen en van hen te genieten.
Dat is precies waarom ik mezelf veracht: omdat ik weet dat mijn jongere ik me zou veroordelen voor het loslaten van het eeuwige streven naar meer.
Ik hoef niet meer te overleven; ik mag nu eindelijk gewoon leven. Een vriend van mij zei dat het absurd zou zijn als ik een baan bij Amazon of Microsoft met 300k+ salaris zou weigeren en niet naar Amerika zou gaan. Maar toch is dat precies wat ik zou doen, zonder aarzeling.
Zou ik meer geld willen verdienen? Ja, graag, maar niet ten koste van mijn huidige leven, dat ik eindelijk heb opgebouwd. Maar mijn vrijheid, tijd en rust verkopen voor geld? Het spijt me, maar zo’n aanbod past niet bij mij. Ik weiger mijn tijd nog langer te verkopen, zolang ik een keuze heb. In mijn vaderland had ik die keuze niet; daar waren geld en bezit tijdelijk mijn enige houvast om mezelf en mijn gezin te verzekeren, door het gebrek aan goed functionerende sociale systemen en de diepgewortelde corruptie. Hier is dat gelukkig anders, en dat geeft me rust die ik in mijn vaderland nooit heb gekend.
Hier, in Nederland, waar zesjescultuur en ‘doe normaal dan doe je al gek genoeg’ de norm zijn, leer ik iets wat ik nooit heb gekend: tevreden zijn met genoeg. Dat doet mijn kleine ‘Anetjka’ — mijn jongere ik — verdriet, die niet kan begrijpen dat mijn levensomstandigheden zo veranderd zijn. Voor haar is het najagen van constant betere omstandigheden bijna een heilig doel, een bewijs van waardigheid en vooruitgang. Maar dat is het niet. Integendeel zelfs.
Mijn levensvisie is nog in ontwikkeling; ik ben nog bezig met het vinden van richting. Ik weet nog niet, wat ik met mijn innerlijke meisje en haar overtuigingen moet doen. Echter, ik voel hoe de verstikkende woede, die mij het afgelopen jaar heeft beheerst, verzwakt. Het was pas toen ik herkende dat het om haat ging, dat ze haar greep op mij verloor en andere gevoelens het overnamen.